Hayır !

Çocuklarımız yavaş yavaş etrafını keşfetmeye başlarken bizden çokça duydukları kelime 'Hayır' dır diye düşünüyorum.
Bende ilk zamanlarda hayır onu elleme, buna dokunma gibi cümleler sarf ederdim, farkına vardım ki, hem kendimi yoruyor hem de kızıma engel oluyordum. Sonra kızıma 'Hayır' demeyeceğim bir ortam hazırlamaya karar verdim.
Dolapları bağladım, etrafa zarar vermeyecek objeler serpiştirdim ve sonunda ikimizde rahat bir nefes aldık. Bende günde yüz bin kere 'Hayır' demekten kurtuldum.

Yine de ev ortamını ayarlasak da, dışarıda 'Hayır' demekten alıkoyamıyoruz kendimizi. Sanırım bu kelimeyi sarf etmemize engel olacak bir şey yok.
Kızım yaş itibariyle ona uzun cümleler eşliğinde neden o hareketine yada tavrına hayır dediğimi anlayabilecek bir dönemde olmadığı için mecburen net bir şekilde yüz mimiklerimi de kullanarak 'Hayır' demek durumunda kalıyorum. Bazen 'Al işte yine hayır dedim' diye hayıflansam da kızım beni anlayana kadar bu şekilde devam etmek durumundayım.
Geri tepki olarak kızımın sinir sistemi patlaması ile karşılaşsam da...

Okuduğum kısa bir yazıda ise bu 'Hayır' konusuna şu şekilde dayanılmış;

''Hayır'' Denildikçe çocuk hırçınlaşır

Günümüz hastalıklarından biridir, çocuğu ''yasaklarla'' ve ''hayır'' larla terbiye etmeye çalışmak ve maalesef, birçok çocuk eğitimi kitabında, anne-babalara çocuklarını terbiye ederken nasıl ''Hayır'' denileceği ve ''Hayır'' denilmiş bir konuda, nasıl kararlı durup asla geriye dönmemenin usulleri tavsiye edilmektedir. Halbuki çocuk, ne kadar çok ''Hayır ! Yapma ! Yasak !'' kelimelerini duyarsa o kadar çok hırçınlaşır.
Çünkü çocuk, yetişkinliğe giden süreç içinde, eşyayı tanımaya ve eşya ile olaylar arasındaki bağlantıları anlamaya gayret eder. Çocuğun elini attığı her eşyanın, çocuğun ilgi duyduğu her bir cismin, çocuk tarafından mutlaka detaylıca tanınması ve öğrenilmesi gerekir. Çünkü bu içerisine yerleştirilmiş ve karşı koyamayacağı bir dürtüdür.
   
Ya sonra ?...

Kızım büyünce de 'Hayır' kelimem yeterli olacak mı ? Sorusu aklıma geldi dün.
Okula gitmeye başladığında, genç kız olup hayata atıldığında, çevresindeki zararlı insanları evdeki eşyalar gibi etraftan toplayabilecek miyim? Hoşlanmadığım arkadaşlarının yada ortamların gitmesin diye kapısına gidip sadece kurdele ile bağlamam yeteri olacak mı ?
Şimdiki gibi etrafına iyi insanlar, güzel şeyler serpiştirebilecek miyim ?
Tüm bu soruların cevabı yine aynı kelimeye çıkıyor tabii ki kocaman bir 'Hayır'.

Sanırım bizler bu sevgili ''Hayır'' ile yaşamak zorundayız. Yoksa 'Hayır' başlı başına hayatın gerçeği mi ?